η επαρχία Λοζέρ. Περιγράφηκε ως ένα λυκόμορφο πλάσμα σε μέγεθος αγελάδας, όμως, μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπόρεσε να το ταυτίσει με κάποιο γνωστό είδος.
Επί τρία χρόνια τρομοκράτησε τους κατοίκους των γύρω περιοχών και πάνω από 100 άνθρωποι λέγεται ότι έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του. Το μυστήριο που αφορούσε την φύση αυτού του ζώου, έχει γίνει αφορμή για ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Πάντως, στην Ζεβοντάν ο απόηχος του τέρατος κρατά μέχρι σήμερα και οι κάτοικοι μιλούν με τρόμο γι’ αυτό Η Ζεβοντάν, όπως και οι γύρω περιοχές, είναι μια ορεινή περιοχή με έντονο ανάγλυφο। Ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους σχηματίζονται οροπέδια με εκτεταμένα βοσκοτόπια και πεδιάδες κατάλληλες για καλλιέργεια। Πυκνά δάση καλύπτουν τις βαθιές χαράδρες και μεγάλα τμήματα των λιβαδιών, δημιουργούν πολλά και απρόσιτα κρησφύγετα, όπου επιβιώνει μεγάλη ποικιλία άγριας πανίδας। Ένα επιβλητικό τοπίο ,δηλαδή, που και αλαφροΐσκιωτος να μην είσαι , σκιάζεσαι. Εκεί λοιπόν το καλοκαίρι του 1764 έγινε η πρώτη επίθεση εναντίον μιας βοσκοπούλας στην περιοχή Langogne. Η νεαρή γυναίκα ήταν από τα λίγα θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει. Αρχικά την υπερασπίστηκαν τα σκυλιά της, δίνοντάς της χρόνο να καταφύγει ανάμεσα στα βόδια της. Αυτά με τη σειρά τους, κράτησαν μακριά το τέρας με τα κέρατά τους, μέχρι που αυτό εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κοπέλα έφτασε τελικά στο χωριό σώα και διηγήθηκε στους έκπληκτους χωρικούς το συμβάν. Σύμφωνα με την περιγραφή της, της επιτέθηκε ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είχε κεφάλι και λαιμό πιο πλατιά από του λύκου και οι κυνόδοντες του εξείχαν από τις πλευρές των σαγονιών του. Μια μαύρη λωρίδα διέτρεχε την ράχη του, ενώ η ουρά του ήταν εξαιρετικά μεγάλη και κατέληγε σε μια πλούσια φούντα. Οι γρατσουνιές που έφερε σε όλο το σώμα της η κοπέλα, καθώς και το σκισμένο φουστάνι της έπεισε τους συγχωριανούς της για την αλήθεια των λόγων της.
Επί τρία χρόνια τρομοκράτησε τους κατοίκους των γύρω περιοχών και πάνω από 100 άνθρωποι λέγεται ότι έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του. Το μυστήριο που αφορούσε την φύση αυτού του ζώου, έχει γίνει αφορμή για ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Πάντως, στην Ζεβοντάν ο απόηχος του τέρατος κρατά μέχρι σήμερα και οι κάτοικοι μιλούν με τρόμο γι’ αυτό Η Ζεβοντάν, όπως και οι γύρω περιοχές, είναι μια ορεινή περιοχή με έντονο ανάγλυφο। Ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους σχηματίζονται οροπέδια με εκτεταμένα βοσκοτόπια και πεδιάδες κατάλληλες για καλλιέργεια। Πυκνά δάση καλύπτουν τις βαθιές χαράδρες και μεγάλα τμήματα των λιβαδιών, δημιουργούν πολλά και απρόσιτα κρησφύγετα, όπου επιβιώνει μεγάλη ποικιλία άγριας πανίδας। Ένα επιβλητικό τοπίο ,δηλαδή, που και αλαφροΐσκιωτος να μην είσαι , σκιάζεσαι. Εκεί λοιπόν το καλοκαίρι του 1764 έγινε η πρώτη επίθεση εναντίον μιας βοσκοπούλας στην περιοχή Langogne. Η νεαρή γυναίκα ήταν από τα λίγα θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει. Αρχικά την υπερασπίστηκαν τα σκυλιά της, δίνοντάς της χρόνο να καταφύγει ανάμεσα στα βόδια της. Αυτά με τη σειρά τους, κράτησαν μακριά το τέρας με τα κέρατά τους, μέχρι που αυτό εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κοπέλα έφτασε τελικά στο χωριό σώα και διηγήθηκε στους έκπληκτους χωρικούς το συμβάν. Σύμφωνα με την περιγραφή της, της επιτέθηκε ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είχε κεφάλι και λαιμό πιο πλατιά από του λύκου και οι κυνόδοντες του εξείχαν από τις πλευρές των σαγονιών του. Μια μαύρη λωρίδα διέτρεχε την ράχη του, ενώ η ουρά του ήταν εξαιρετικά μεγάλη και κατέληγε σε μια πλούσια φούντα. Οι γρατσουνιές που έφερε σε όλο το σώμα της η κοπέλα, καθώς και το σκισμένο φουστάνι της έπεισε τους συγχωριανούς της για την αλήθεια των λόγων της.
Το επόμενο διάστημα οι επιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν. Την μία ήταν ένα κορίτσι 14 χρονών , την άλλη ένας ποιμένας, την παρά άλλη τρία αγόρια μετά μια γυναίκα κλπ Συνήθως τα θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά που φύλαγαν τα κοπάδια τους στα λιβάδια του οροπεδίου μιας και οι άντρες δούλευαν στα χωράφια αφήνοντας στα γυναικόπαιδα την πιο ελαφριά εργασία της βοσκής των κοπαδιών. Τα πτώματα των άτυχων θυμάτων βρίσκονταν διαμελισμένα ή φρικτά ακρωτηριασμένα και πολλές φορές αγνώριστα. Σύντομα η φήμη του τέρατος απλώθηκε σε όλη τη χώρα και οι γαλλικές αρχές σύστησαν στον τοπικό πληθυσμό να μην αφήνει απροστάτευτα τα γυναικόπαιδα. Έτσι πολλοί άντρες εγκατέλειψαν την συγκομιδή για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, αλλά το κακό δεν μειώθηκε. Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους, έξι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν όλες θανατηφόρες , με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην νιώθουν πλέον καμιά ασφάλεια. Αρκετοί οργάνωσαν μια ομάδα για να εξοντώσουν το κτήνος. Δύο από αυτούς το εντόπισαν και το πυροβόλησαν από πολύ μικρή απόσταση. Αυτό, όμως αφού έπεσε, ξανασηκώθηκε και διέφυγε παρά τα συνεχή εύστοχα πυρά Στο άκουσμα της είδησης οι κάτοικοι θεώρησαν ότι το θηρίο θα πέθαινε κατά τις επόμενες ημέρες. Διαψεύσθηκαν οικτρά όταν οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν άνοιξη του 1765 ο βασιλιάς απέστειλε τον φημισμένο κυνηγό Ντενεβάλ Ο Ντενεβάλ ήταν γνωστός σ’ όλη τη χώρα ως έμπειρος κυνηγός λύκων και λεγόταν ότι είχε σκοτώσει πάνω από 1000 λύκους. Ούτε όμως αυτός κατάφερε κάτι, παρά τις διαφορετικές τακτικές που δοκίμασε. Στις 29 Απριλίου του 1765, δύο μήνες περίπου από την άφιξη του Ντενεβάλ, ένας τοπικός ευγενής, ονόματι de la Chaumette, κυνήγησε μαζί με τους δύο αδερφούς του το θηρίο σώζοντας έναν βοσκό. Το πυροβόλησαν επανειλημμένως αλλά αυτό αφού ξανασηκώθηκε (όπως και στην περίπτωση των δύο κυνηγών κατά το προηγούμενο έτος), χάθηκε μέσα στην πυκνή βλάστηση γρυλίζοντας.
Τα πολλά και μεγάλα ίχνη αίματος που ήταν εμφανή στον τόπο της επίθεσης, έδειχναν ότι το θηρίο είχε χάσει πολύ αίμα. Πάλι θεωρήθηκε ότι θα πέθανε μέσα στις επόμενες μέρες και πάλι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Τον Ιούνιο, ο Ντενεβάλ εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, αφού δεν μπόρεσε να κάνει το παραμικρό Η θανάτωση του θηρίου Τον Ιούνιο του 1767 εκατοντάδες χωρικοί μαζεύτηκαν στον καθεδρικό ναό του Notre-Dame de Beaulieu για να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από το τέρας, που το θεωρούσαν τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Ιδίως κατά την άνοιξη του έτους αυτού η συχνότητα των επιθέσεων είχε αυξηθεί δραματικά. Ένας τοπικός κυνηγός ονόματι Ζαν Σαστέλ (Jean Chastel) ζήτησε από τους ιερείς του ναού να ευλογήσουν τις σφαίρες και το όπλο του. Στις 19 του μηνός, στα πλαίσια μιας ακόμα εκστρατείας που διοργανώθηκε από έναν τοπικό ευγενή, ο Ζαν Σαστέλ σκότωσε το τέρας στο πέρασμα Sogne d’ Aubert. Ήταν ένα ζώο παρόμοιο με τον λύκο που είχε σκοτώσει ο ντε Μπωτέρν πριν δύο χρόνια. Αν και έμοιαζε με λύκο, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο. Όταν άνοιξαν το στομάχι του, βρήκαν μέσα ανθρώπινα υπολείμματα. Το τέρας βαλσαμώθηκε και περιφέρθηκε στην περιοχή ώστε να το δουν οι κάτοικοι και να ηρεμήσουν. Ο βασιλιάς ζήτησε το βαλσαμωμένο ζώο να σταλεί στις Βερσαλίες για να εκτεθεί στο παλάτι.Μέχρι να φτάσει όμως στο Παρίσι, το κουφάρι του ζώου είχε αρχίσει να βρωμάει, προφανώς επειδή δεν είχε ταριχευτεί σωστά. Για μερικές μέρες, οι αυλικοί των Βερσαλλιών θαύμασαν το πρωτόγνωρο έκθεμα, αλλά έπειτα απομακρύνθηκε και θάφτηκε καθώς η δυσωδία είχε γίνει αφόρητη. Μια εβδομάδα αργότερα μετά την εξολόθρευση του τέρατος, άλλο ένα κυνήγι οργανώθηκε. Αποτέλεσμα είχε την θανάτωση ενός μεγάλου θηλυκού λύκου που εικάζοταν ότι ήταν ο σύντροφος του τέρατος.
Συνοπτικά η παρακάτω αποτίμηση μοιάζει να περιγράφει την πραγματικότητα. Από τις 239 επιθέσεις, έχουμε τον εξής απολογισμό ανά έτος: 1764 18 νεκροί 5 τραυματίες 1765 54 νεκροί 28 τραυματίες 1766 18 νεκροί 13 τραυματίες 1767 21 νεκροί 7 τραυματίες Το μυστήριο του τέρατος τη Ζεβονταν συναρπάζει ακόμη και σήμερα πολλούς ανθρώπους, επρόκειτο για ένα λύκο με κάποιου είδους γενετικής ανωμαλίας που τον έκανε αφύσικα μεγάλο η ένα μέχρι τώρα άγνωστο είδος ζώου.
Επιμέλεια Thømas "Bathory".
Επιμέλεια Thømas "Bathory".
